Τρίτη 24 Δεκεμβρίου 2013

Λίγο πριν τα Χριστούγεννα...

...Μια ανάσα πριν τη μεγάλη γιορτή και οι τελευταίες ετοιμασίες ολοκληρώνονται.
Με άδεια από τη δουλειά, (Υοο-Ηοο!!) μπορώ να φροντίσω τις τελευταίες εκκρεμότητες
χωρίς  τον  "χρόνο"  να με τραβάει από το μανίκι...
Τα μπισκότα και τα κεράσματα για τα καλαντόπαιδα, ετοιμάστηκαν...









Τα τελευταία μαξιλάρια για το 2013, ταξίδεψαν και πήγαν να συναντήσουν τα παιδιά,
που τα καλωσόρισαν με χαρές!!
























Ο ταχυδρόμος, μου έφερε  το δώρο του μυστικού μου 'Αι-Βασίλη  και με έκπληξη είδα,
πως ήταν από  το πολυτάλαντο πλάσμα που γνωρίζετε όλοι, την Αριστέα μας!!
Χάρηκα τόσο πολύ!!
΄Ενα κερί στολισμένο από τα χέρια της και μια κάρτα γεμάτη  ευχές,
που βρήκε  τη θέση της  στο κλαδί μου, μαζί με τις υπόλοιπες..
Σ΄ ευχαριστώ  πολύ,  Αριστέα μου...










΄Ενα φιλανθρωπικό bazaar  διοργανώσαμε στη δουλειά με την  βοήθεια των μαθητών μας,
που ολοκληρώθηκε και στέφθηκε με μεγάλη επιτυχία!!!
Οι μαθητές μας, δόθηκαν στον ιερό σκοπό της εκδήλωσης κι έφτιαξαν απίθανα χριστουγεννιάτικα στολίδια και διακοσμητικά...
(Να εμπιστέυεστε τα μικρά χεράκια, με λίγη καθοδήγηση και πολύ κέφι μπορούν να κάνουν θαύματα... )
Τα χρήματα που συγκεντρώθηκαν στον κουμπαρά, δόθηκαν στο Ειδικό Σχολείο που φιλοξενεί παιδιά με ιδιαίτερες ανάγκες.













Ξημερώνει μέρα γιορτινή και σε κάθε  γειτονιά της πόλης, θα βγουν πρωί-πρωί τα παιδιά,
 τυλιγμένα με ζεστά κασκόλ, σκούφους και γάντια να μας γεμίσουν  ευχές...

Με τα τριγωνάκια τους, θα τραγουδούν τα κάλαντα και θα χτυπούν τις πόρτες,
για να αναγγείλουν  σε όλους τη γέννηση του Θείου Βρέφους.






Πριν  τελειώσει η μέρα, θα δανειστώ το τριγωνάκι της κόρης μου...
Κι ολόθερμα θα ευχηθώ...

             ¨Αυτές τις γιορτινές μέρες, εύχομαι όλα τα παιδιά της γης να έχουν τροφή, 
                                       νερό, φροντίδα  κι απέραντη  αγάπη.♥"


     

                                                                                        " Καλά Χριστούγεννα 
                                                                                                  με υγεία,
                                                                                                    χαρές,
                                                                                                  κι  όνειρα..."

                                                                                                   **Αννιώ**
                                                                                       

Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου 2013

Γραπτές επιθυμίες...

Τα Χριστούγεννα του 2007, τότε που το κορίτσι μου κόντευε τριών χρονών,
τα δώρα τα πήρε από τον  ΄Αγιο Βασίλη  αυτοπροσώπως!
΄Ολα είχαν σκηνοθετηθεί με κάθε λεπτομέρεια, ο χώρος  ήταν μισοφωτισμένος, η φωτογραφική μηχανή πανέτοιμη  κι ο παππούς  άριστος στην ερμηνεία του ρόλου του...
Η κατακόκκινη στολή, ο σκούφος, τα γέννια,η τεράστια κοιλιά και  τα γυαλιά τον είχαν κάνει αγνώριστο!
Με κυρτωμένο σώμα  και βάδισμα θεατρινίστικο, μπήκε από την μπαλκονόπορτα και προχώρησε προς το στολισμένο δέντρο για να αφήσει τα δώρα του...
Η μικρούλα μου έτρεξε να τον συναντήσει κι όλο χαρά  άπλωσε τα χεράκια της και πήρε
τα δώρα της ανάμεσα σε Χο! Χο! Χο! κι αγκαλιές!
Δυο φωτογραφίες και τρία λεπτά βίντεο για ενθύμιο...




Την επόμενη χρονιά ο ΄Αγιος  χτύπησε το κουδούνι μας και μέχρι να ανοίξουμε την πόρτα
είχε "γίνει καπνός" για να προλάβει και τα άλλα παιδάκια...του΄πεσε κι ο σκούφος από την
 βιασύνη του!

Φυλάξαμε το σκούφο μέχρι τα επόμενα Χριστούγεννα,  και τον ακουμπήσαμε δίπλα στο δέντρο μαζί με τα κουλουράκια, το γάλα και τα καροτάκια του Ρούντολφ...
Κι έτσι όταν μας επισκέφθηκε αργά το βράδυ φέρνωντας τα δώρα του, βρήκε επιτέλους το χαμένο του σκουφί !!

Τις επόμενες χρονιές, έγραφε γράμματα στον ΄Αγιο που τα έστελνε με το ταχυδρομείο ή τα κρεμούσε στα χαμηλά κλαδιά του δέντρου, για να μπορέσουν να τα φτάσουν  τα κοντούλικα ξωτικά του...
Τα δώρα της, έφταναν πάντα ανήμερα των Χριστουγέννων και διαπίστωνε πως ο ΄Αγιος ήταν πεινάλας, μιας που έβρισκε μόνο ψιχουλάκια από τα μπισκότα που του άφηνε για κέρασμα...




Φέτος κοντεύει τα εννιά και η εποχή της αθωότητας πλησιάζει στο τέλος της....
Οι συμμαθητές της στο σχολείο,  λένε πως όλα είναι ψέμματα!
Τα δώρα τα φέρνουν οι γονείς!
...Κι εκείνη υποστηρίζει πως έχει δει τον  ΄Αι Βασίλη...
΄Εχει έρθει στο σπίτι...
΄Εχει φωτογραφίες μαζί του...
Πάντα της έφερνε τα δώρα που του ζητούσε...
Και οι απαντήσεις που παίρνει είναι βουτηγμένες στην απομυθοποίηση
και πακεταρισμένες με την απόλυτη λογική...

Ακροβατεί στο μύθο και την αλήθεια και ψάχνει απαντήσεις στα βιβλία της.
Είναι μπερδεμένη...
Θέλει να πιστέψει, μα οι σκέψεις της βάζουν τρικλοποδιά...




Φέτος, θέλησε να  στείλει  κάρτα στον  ΄Αι Βασίλη, διάλεξε  μία από αυτές
που  φτιάχνουμε  μαζί..
Οι μέρες  περνούσαν και η κάρτα ήταν  κενή...
Δεν την πίεσα, θέλει το χρόνο της  σκέφτηκα...


Μια μέρα με πλησίασε συνοφρυωμένη και μου είπε:
- Μαμά, αν ζητήσω κάτι ΜΕΓΑΛΟ από τον ΄Αι Βασίλη, θα μου το κάνει;
- Δεν ξέρω παιδί μου...γράψε το παιχνίδι που θέλεις κι αν μπορέσει, θα στο φέρει.
-ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΠΑΙΧΝΙΔΙ! Δεν μου αρέσει τίποτα...Θέλω να τον ξαναδώ!! Αυτό θέλω!
-.......
Τα δευτερόλεπτα έτρεχαν κι είχα βουλιάξει στο βλέμμα της, που είχε το χρώμα της απόλυτης επιθυμίας.
Το μυαλό μου έφερνε στροφές, ψάχνοντας την κατάλληλη απάντηση και ήμουν
σχεδόν έτοιμη να της ξεστομίσω την αλήθεια, γνωρίζοντας πως θα κλωτσούσα τη μαγεία,
μια για πάντα...
-Να το γράψεις! της είπα...Αφού αυτό θέλεις, να το γράψεις!
-Εντάξει, μου είπε.
Μα, δεν το΄κανε...
Πέρασαν κι άλλες μέρες..κι η κάρτα ήταν πάνω στο γραφείο της, κενή.



Το προηγούμενο Σάββατο με πλησίασε και μου είπε πως το ξανασκέφτηκε...
-Θα του ζητήσω ένα παιχνίδι κι ένα βιβλίο... κι επειδή σκέφτηκα πως είναι λίγο δύσκολο να τον ξαναδώ, θα του ζητήσω να έρθει στα όνειρά μου...  
Την πήρα αγκαλιά και  της έδωσα ένα φιλί.
-Εύχομαι, να έρθει παιδί μου...

Η κάρτα γράφτηκε, κρεμάστηκε στα χαμηλά κλαδιά του δέντρου,
και τα ξωτικά του ΄Αι-Βασίλη  την παρέλαβαν το επόμενο απόγευμα...






Αγόρασα τα δώρα της και τα καταχώνιασα ψηλά στην ντουλάπα...
Κι ίσως για πρώτη φορά, γιατί δεν θυμάμαι να το έχω κάνει όταν ήμουν παιδί, έφτιαξα μια ολοκαίνουρια κάρτα, για να την στείλω κι εγώ στον ΄Αι-Βασίλη.
Την κρέμασα στα χαμηλά κλαδιά του δέντρου και με λίγες αράδες,
το μόνο που του ζητάω είναι να περάσει από τα όνειρά της...








                                                                                                     "Αννιώ"




Σάββατο 14 Δεκεμβρίου 2013

Ξόρκια δοκιμασμένα!

Ο στολισμός του σπιτιού έχει ολοκληρωθεί.
Οι κατασκευές βέβαια δεν τελειώνουν ποτέ και μπαίνω στον πειρασμό πολύ συχνά,
όλο και κάτι καινούριο  να σκαρώσω..












Κάτω από το δέντρο μας , ο χώρος γέμισε με κούτες και πακέτα.

Δεν είναι τα δικά μας δώρα, είναι τα δώρα που χαρίζουμε.

Εξάλλου, τα δώρα που παίρνεις είναι τα δώρα που δίνεις...

Πόσο θά΄θελα μια χρονιά, να καταφέρω τα κουτιά να φτάσουν ως την κορυφή του δέντρου!




Θα΄ρθει κι η ώρα  που θα βρουν τη θέση  τους, τα δικά μας πακετάκια...
Ο Αι Βασίλης δεν μας ξεχνά και για να σου πω την αλήθεια μου,
δεν φοράει πάντα την κατακόκκινη στολή του...
΄Ενα πακέτο έφτασε από την Αχτίδα μας , κι έκρυβε ένα σωρό εκπλήξεις!
Με συγκίνησε τόσο πολύ...







Οι μέρες περνούν, γεμάτες ανυπομονησία για τη μέγάλη γιορτή.

Πόσο θέλω να ξεκουραστώ από τη δουλειά και το καθημερινό τρέξιμο...

Να χαρώ το γιορτινό σπίτι, να περάσω χρόνο με το παιδί, να ανταμώσω με αγαπημένους...

Ως τότε, η λίστα μου είναι γεμάτη...




Κοιτώντας τη, λέω να φτιάξω και μία για τις μέρες των γιορτών
και να προσθέτω συνέχεια επιθυμίες...





Οι καλικάντζαροι μας επισκέφτηκαν και φέτος!
Δεχόμαστε επισκέψεις  τους,  κάθε χρόνο έχω να σου πω...
Κι επειδή η κόρη μου καθόλου δεν τους συμπαθεί, έψαξε στα βιβλία της
κι έβαλε τα μεγάλα μέσα....
Με στεντόρεια φωνή κι ένα κλαδάκι δεντρολίβανου, είπε το ξόρκι δυο φορές
για να μας αφήσουν επιτέλους ήσυχες!!!
Σου το παραδίδω,  μη τυχόν σου χρειαστεί...







Διαθέτουμε,  λογής-λογής  ξόρκια.

Ξόρκι  αυπνίας...

Ξόρκι κακοκεφιάς..

Ξόρκι  χαμένων πραγμάτων...

Ακόμη και ξόρκι για ξεστρατισμένες μάγισσες,  που πρέπει να έρθουν στα συγκαλά τους!
Αμεέ!



Ξόρκια δοκιμασμένα με εγγυημένα και άμεσα αποτελέσματα!!

Σε περίπτωση που χρειαστείς ξόρκι, χτύπα την πόρτα μου και θα σου  στείλω  το καλύτερο!


                                                              ***********


Κάπου εδώ, τελειώνει κι αυτή η ανάρτηση, μα πριν σ΄αφήσω θέλω να σ΄ευχαριστήσω
για τις όμορφες ευχές που μου έστειλες στη γιορτή μου.
( Ευχαριστώ, έσπειρες τη μέρα μου  με χαμόγελα !)


΄Εφτασε η ώρα λοιπόν,  να κληρωθεί το μυστήριο πακέτο.
Κατακόκκινα αστεράκια, σημαδεμένα με αριθμούς που συμφωνούν με τη σειρά
στα σχόλια απλώθηκαν, ανακατεύτηκαν και το χεράκι-random,διάλεξε...





Η τυχερή θα παραλάβει το γούρι του 2014!





Πολλά συγχαρητήρια Σοφάκι, εύχομαι τύχη και υγεία στο σπιτικό σου!!
Μην ξεχάσεις να μου στείλεις τη διεύθυνσή σου...





                                                                                          ....Ξόρκι κανείς;
                                                                                                  "Αννιώ"




Υγ. Αγαπητέ Κύριε Διευθυντή των ΕΛΤΑ,
      Σε παρακαλώ να λάβεις υπόψιν σου, πως αυτές τις μέρες  άνθρωποι απλοί,
      φτωχοί και στερημένοι  (μόνο αυτοί το κάνουν!)  στέλνουν δέματα
      για φιλανθρωπικούς  σκοπούς και κάνουν δωρεές σε ιδρύματα...
      Κάνε ένα σκόντο στο ζύγι σου, για να μην σου πω να κάνεις "τα στραβά μάτια" !



















Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου 2013

Με μια κόκκινη κιμωλία...

Σε περίμενα...΄Ελα, μη στέκεσαι στην πόρτα, πέρασε μέσα.
Βολέψου, σαν στο σπίτι σου. Μην περιμένεις να δεις πορσελάνες,  μάρμαρα και μπουχάρες...
Απλά πράγματα,  στολισμένα με ότι καταφέρνουν τα χέρια μου...







Γιορτάζω σήμερα...
Της  Αγίας  ΄Αννας  και η μέρα παίρνει ανάσα, έτσι λένε οι γέροντες..
Καφεδάκι θα πιούμε;
Mου΄στειλε η Χρυσούλα τα πλεκτά σουβέρ που κέρδισα στον διαγωνισμό της
και μου΄χε έκπληξη...
Φημισμένο μυρωδάτο καφέ από τα μέρη της!
Θα βάλω να ψήσω..



Τι λέγαμε;
Α, ναι...΄Αννα...
...μου το καρφιτσώσανε εντελώς παραδοσιακά, σε κολυμπήθρα με όλα τα συναφή,
κι ήταν το όνομα μητρός του πατέρα μου, της γιαγιάς μου δηλαδή.
Μια γιαγιά που ποτέ δεν  γνώρισα, μιας που ΄φυγε πολύ νωρίς, όταν ο πατέρας μου ήταν ακόμα παιδί...εκεί γύρω στα δώδεκα, ορφάνεψε.
Μια γιαγιά που έχω δει σε μία και μοναδική ασπρόμαυρη φωτογραφία.
Από τα λιγοστά που ξέρω για εκείνη, είναι πως στο νησί τη φωνάζανε και  "Αννιώ".



Τι, δεν το΄ξερες;
Βαστάω και λίγο από νησί... ΄Εχω και λίγο αλμύρα μέσα μου...
Το ένα μέρος της καρδιάς τσαλαβουτάει σε ακρογιάλι και το άλλο φτιάχνει χιονόμπαλες!
Στάσου να βγάλω ένα κέρασμα σπιτικό, από τα χεράκια μου...





Τι θα πει κάνεις δίαιτα;   Είχες βάλει για σημάδι τη Δευτέρα;
Ποιος τα πάει καλά με τις Δευτέρες,  μου λές;

Tι λέγαμε;
΄Αννα που λες...μικρό, συμπαθητικό όνομα, εύηχο, απόλυτα θηλυκό, άσε που διαβάζεται κι ανάποδα...αυτό που το πας;
Eπίσης, κάνει εύκολα ρίμα σε στιχάκια , πρωταγωνιστεί σε βιβλία και θεατρικά έργα...
Ε, το ΄χω συνηθίσει κι εγώ και  δεν είχα ιδιαίτερα προβλήματα μαζί του, εκτός από τα μικράτα μου, που τα πειραχτήρια της τάξης, μου τραγουδούσαν ρυθμικά...
 "΄Αννα-μπανάνα! ΄Αννα-μπανάνα!" κι ένα άλλο θέμα που είχα μαζί του,
όταν έμαθα να το γράφω, στο νηπιαγωγείο...

΄Ενιωθα που λες,  πως είχα κατακτήσει την απόλυτη γνώση!  Τέτοια περηφάνια!
΄Ηθελα να το γράφω παντού, στα βιβλία, τα τετράδια, το θρανίο...
Μανία με είχε πιάσει κι ένα μεσημέρι,  αφού χτύπησε το κουδούνι για να σχολάσουμε, χούφτωσα ένα κομμάτι κόκκινη κιμωλία και περίμενα να φύγουν όλοι ...
...Βγήκα από τη γωνιά μου, πλησίασα τον ασβεστωμένο τοίχο και με πελώρια χαρά έγραψα το όνομα μου πολλές φορές...
Με κεφαλαία και πεζά, έγραφα κι έγραφα...ΑΝΝΑ  ΄Αννα  ΑΝΝΑ  ΄Αννα...
Γέμισα τον τοίχο αυτόγραφα! Ούτε η συνονόματη Βίσση να΄μουνα!

΄Επειτα γύρισα σπίτι κι έφαγα κατσάδα για την αργοπορία,  μα δεν ίδρωσε το αυτί μου...
Εγώ είχα γράψει το όνομά μου στους λευκούς τοίχους κι ένιωθα υπέροχα, μη σου πω διάσημη!


Το επόμενο πρωί στο προαύλιο,  μετά την προσευχή,
 ο διευθυντής έβγαλε ολόκληρο λόγο για την αποτρόπαια πράξη...
 Ήθελα να ανοίξει η γη να χωθώ στα έγκατά της, κι εγώ και το μικρούτσικο κομματάκι της κιμωλίας που είχε απομείνει στην τσέπη της ποδιάς μου και με μαρτυρούσε...
Κάλεσε όποιον το΄χει κάνει, να παρουσιαστεί στο γραφείο, να ζητήσει συγνώμη και να καθαρίσει τα κόκκινα σημάδια στους τοίχους...


Δεν είχα τα κότσια να πάω...
¨Ετρεμα όλη μέρα κι ήμουν σίγουρη πως τα μάγουλά μου είχαν δανειστεί το χρώμα της κιμωλίας και φανέρωναν την απόλυτη ενοχή μου.

Χτύπησε κουδούνι, έφυγαν όλοι και τότε βγήκα απ΄τη γωνιά μου και με ένα μικρό μαντηλάκι που μου΄βαζε η μάνα μου στην τσέπη, άρχισα να τρίβω τον τοίχο.
ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ!
Μια τεράστια κόκκινη μουτζούρα απλώνονταν παντού!
΄Εκλαιγα κι έτριβα, έκλαιγα κι έτριβα...
Μα δεν υπήρχε περίπτωση να καθαρίσει ούτε με τον Mr Forte της εποχής!
Κλαμένη κι απογοητευμένη πήγα σπίτι, ομολόγησα, με ξυλοφόρτωσε η μάνα μου και την επομένη παρουσιαστήκαμε στον διευθυντή...

...Ο τοίχος ασβεστώθηκε,  όλο το σχολείο γνώριζε πως ξέρω να γράφω το όνομα μου κι έμαθα από πολύ μικρή πως την υπογραφή σου πρέπει να ξέρεις που τη βάζεις!

Πέρα από αυτή την  "ατυχία",  το όνομα μου,  δεν μου δημιούργησε ιδιαίτερα προβλήματα...
Συνεχίζω να το δέχομαι και να το αγαπώ...
Αυτά, που λες!

Τι φεύγεις; Περίμενε να σου δώσω κάτι...
΄Οχι... επιμένω, όποιος μπαίνει σπίτι μου μέρα γιορτής με άδεια χέρια δεν φεύγει.
Ορίστε πάρε αυτό, να το ανοίξεις μόλις φτάσεις...είναι έκπληξη!



Σου φύλαξα και δυο κομμάτια καρυδόπιτα ...μόνο, πες μου...
Πέρασες καλά;  Χαμογέλασες λιγάκι;
Με όλα αυτά που συμβαίνουν στους καιρούς μας, είναι σπάνιο κι αυτό...




                                                                         Στο καλό και να ξανάρθεις...
                                                                                        "Αννιώ"


*** Χρόνια Πολλά σε όλες τις Αννούλες!!***