Δευτέρα 31 Μαρτίου 2014

Μ΄ ένα σπρέι στο χέρι...

΄Ηταν κάπου το 1996 όταν γνώρισα την Ανθή, νέα, όμορφη, διαζευγμένη, με δυο γιους στην εφηβεία.
Κομμώτρια στο επάγγελμα, διατηρούσε ένα μικρό χώρο στο σπίτι της κι έβγαζε χαρτζιλίκι.
Με μια φίλη την επισκεφθήκαμε για να μας περιποιηθεί και τότε ήταν που αντίκρισα το δωμάτιο των αγοριών. ΄Ενα μεγάλο δωμάτιο με graffti παντού!
Οι τοίχοι και το ταβάνι ήταν καλυμμένοι με χρώματα, σχέδια, συνθήματα και στίχους...
Απορημένη τη ρώτησα πως άφησε να συμβεί αυτό και μου είπε:
"Προτιμώ να το κάνουν μέσα στο δωμάτιό τους, παρά έξω.."
Πρωτοποριακό;    Παράλογο;
Δεν το σκέφτηκα και πολύ, πάντως το μόνο σίγουρο ήταν πως μου έκανε εντύπωση...




Πολύ αργότερα σε μια άλλη πόλη, μια ζεστή καλοκαιρινή νύχτα ξύπνησα από έναν θόρυβο
που τρύπωνε από την ανοιχτή μπαλκονόπορτα.
Σηκώθηκα, πλησίασα το μπαλκόνι και τότε τον είδα...
Θα΄ταν γύρω στα 17, είχε ένα σακίδιο στην πλάτη και μ΄ ένα σπρέι έγραφε ένα σύνθημα
στον φρεσκοβαμμένο απέναντι τοίχο.
"Ει! Νεαρέ! Σταμάτα τώρα αμέσως!" του είπα..
Συνέχισε ατάραχος  και μόλις άφησε όλες  τις λέξεις του, κάρφωσε το βλέμμα του επάνω
μου και  είπε: "Το νου σου" κι απομακρύνθηκε.









Tα τελευταία χρόνια έχω προσέξει, τουλάχιστον στην πόλη μου, πως τα graffiti
κυριαρχούν παντού...
Κυρίως, τα graffiti κι όχι τα συνθήματα.
΄Η μήπως τα graffiti είναι πολύχρωμα συνθήματα;
Δεν σου μιλάω για τις απλές μουτζούρες στους τοίχους που είναι πολύ φτωχές
καλλιτεχνικά  και θυμίζουν υπογραφές(?)...






Σου μιλάω για τα graffiti που έχουν κάτι να σου πουν, κάτι να σου δείξουν...
Σου μιλάω για τα graffiti που έχουν αισθητική κι απέραντη φαντασία...
Σου μιλάω για τα graffiti που στα σίγουρα, θα σου κλέψουν τη ματιά...

















Παράνομα, καμωμένα μες τη νύχτα με λιγοστό φως και λίγο από φόβο...
΄Η απολύτως  νόμιμα...
Μιας που τη μόδα των graffiti, πολύ ζήλεψαν και θέλησαν να τα έχουν γύρω τους.




























Οι γκραφιτάδες επιμένουν πως "σκοπός τους είναι η αλλαγή του σύγχρονου
αστικού τοπίου  προς μια πιο εικαστική κατεύθυνση κι ευαισθητοποίηση της κοινωνίας
μπροστά στα προβλήματα  που ξεπροβάλλουν".
΄Αλλοι πάλι λένε, πως όλο αυτό είναι βανδαλισμός κι όχι τέχνη.
'Οπως και να΄χει, η αλήθεια βρίσκεται κάπου στη μέση...


Θέλησα να αποχαιρετήσω τον Μάρτη με λίγο χρώμα, μιας που έχει πάλι ακεφιές σήμερα...
Τελευταία μέρα του μήνα και η πόλη είναι μες την ομίχλη...
Αύριο έρχεται  ο Απρίλης,  ο ξανθός, ο ΄Αι-Γεωργίτης...
Καλό μήνα σε όλους μας!



                                                                                                                "Αννιώ"


Τρίτη 25 Μαρτίου 2014

"FRED BOISSONNAS"

O Ελβετός Fred Boissonnas (1858-1946) γόνος γνωστής "δυναστείας φωτογράφων" της
Γενεύης αγάπησε βαθιά την Ελλάδα.
Από το 1903 που πρωτογνώρισε την χώρα μας, η ζωή του  καθορίστηκε και φωτίστηκε
από τη μαγεία της.
Για 30 και πλέον χρόνια  αποτέλεσε έναν από  τους καλύτερους "πρεσβευτές" μας
προβάλλοντας στην Ευρώπη  και σε ολόκληρο τον κόσμο  τα γεμάτα φως τοπία μας,
τα αρχαία μνημεία αλλά και την καθημερινότητα του λαού μας.





Ο Fred Boissonnas και ο συνοδοιπόρος στα ταξίδια του στην Ελλάδα Daniel Baud-Bovy,
καθηγητής στη Σχολή Καλών Τεχνών της Γενεύης, γνωρίζουν για πρώτη φορά την
πατρίδα μας,  όταν το 1903 επισκέπτονται την Κέρκυρα και παραδίδονται στη μαγεία
και το χρώμα της φύσης.




Από τότε επισκέπτεται την Ελλάδα πολλές φορές και την φωτογραφίζει από  άκρη  σ΄ άκρη.
΄Ολα τα αριστουργήματά του, φωτογραφίζονταν με τις μηχανές και τις γυάλινες πλάκες του,
που ζύγιζαν εκατοντάδες κιλά και τις μετακινούσε κυρίως με μουλάρια κι άλλα
πρωτόγονα μέσα.




Ο φωτογραφικός θησαυρός αυτού του μεγάλου καλλιτέχνη φυλάσσεται στο
"Aρχείο Boissonnas" της Γενεύης και περιλαμβάνει περισσότερες από 150.000
φωτογραφικές πλάκες από τις οποίες  6.000 περίπου, έχουν θέματα της Ελλάδας.







Αντιπροσωπευτικό μέρος αυτής της σπουδαίας εργασίας παρουσιάζεται από το Σύλλογο
Φίλων Δημοτικής Βιβλιοθήκης Κοζάνης και τη Δημοτική Βιβλιοθήκη στον εκθεσιακό
χώρο του  Λαογραφικού μουσείου της πόλης, από τις 22 Μαρτίου έως τις 27 Απριλίου.






Μέρα μεγάλης γιορτής σήμερα για την Ορθοδοξία και την πατρίδα μας.
Ο Μάρτης στάθηκε γενναιόδωρος και τύλιξε με ήλιο την πόλη...



Κόσμος ξεχύθηκε στους δρόμους για να καμαρώσει τους μαθητές στην παρέλαση.
Κι ύστερα, αγόρια και κορίτσια πιάστηκαν χέρι-χέρι  έφτιαξαν μεγάλους κύκλους κι έστησαν χορό...



Χρόνια Πολλά σε όλους...
Χρόνια Πολλά σε όσους γιορτάζουν!
Χρόνια Πολλά στον μικρό μου ανηψιό που΄χει ένα ζευγάρι μάτια, γεμάτα ουρανούς...





                                                                                                                "Αννιώ"



(Πηγή πληροφοριών: Λαογραφικό Μουσείο Κοζάνης)

Τρίτη 18 Μαρτίου 2014

Επιστροφή..

Δεν ξέρω πως μπορεί να το αντιμετωπίζεις εσύ..
..εγώ πάντως όταν αρρωσταίνω γίνομαι "θηρίο μέσα στο κλουβί".
Ο αποκλεισμός από τα καθημερινά με χειροτερεύει κι η διάθεση σέρνεται στο πάτωμα.
Δεν τη μπορώ την απραξία, σου το΄χω πει;

Tις πρώτες μέρες ήμουν διαρκώς ξαπλωμένη και μετρούσα τις ώρες για την επόμενη κάψουλα.
Εννιά κάψουλες το 24ωρο.
Σημείωνα τους χρόνους για να μην μπερδεύομαι και βυθιζόμουν συνεχώς σε άστατους ύπνους.
Δεν άντεχα τις παρενέργειες και το μυαλό μου είχε γίνει "σούπα" από τη θολούρα και τη διπλωπία.
Πήρα την απόφαση ν΄αντέξω λίγο παραπάνω τον πόνο και έκοψα τα παυσίπονα.
Λίγο καλύτερα...
Μείον δύο κάψουλες, πήγα στις επτά.

Οι μέρες περνούσαν έξω από το παράθυρο κι εγώ τις παρακολουθούσα ανήμπορη και θλιμμένη.
΄Οταν ένιωσα λίγο πιο δυνατή σηκώθηκα και τριγύριζα μέσα στο σπίτι προσπαθώντας
να γίνω παραγωγική και να προσφέρω.
΄Οχι, δεν ασχολήθηκα με δημιουργίες. Δεν είχα κουράγιο...
΄Ασε που η έμπνευση είχε ρίξει δυο αλλαξιές σ΄ ένα σάκο κι είχε μετακομίσει..
Ψαχούλευα και τακτοποιούσα συρτάρια και ντουλάπια.
΄Εβαλα σε σειρά τις αποδείξεις για την εφορία..
Ξεκαθάρισα κι ανανέωσα τα μπαχαρικά...
Οργάνωσα τη θήκη με τα καλώδια τους φορτιστές και τα εργαλεία...και άλλα διάφορα.
΄Ισα να αισθάνομαι, πως έτσι όπως μπαίνουν όλα  στη σειρά, έτσι θα τακτοποιηθεί και το
"μέσα" μου και δεν θα νιώθω τόσο άχρηστη και λυπημένη.
Είχα τόσο μεγάλη ανάγκη να βγω έξω και να ρουφήξω δυο τζούρες άνοιξη...

Αφού πέρασαν δέκα μέρες κι έκανα νέα επίσκεψη στη γιατρό, επέστρεψα στη δουλειά.
Είχα τόσο μεγάλη χαρά που περπατούσα πηγαίνοντας στη δουλειά μου και πίστευα
πως όλα  σιγά-σιγά, θα αποκτούσαν φυσιολογικούς ρυθμούς.
Μια στριμωγμένη κατάσταση εκεί, είχε χαλάσει το καλό κλίμα συνεργασίας που συνήθως
επικρατεί και δεν μπορούσε να με αφήσει ανεπηρέαστη.
Γύρισα σπίτι με το στομάχι "κόμπο".    
Δεν άντεχα άλλη πίεση.
Πάνω που είχα πάρει μια ανάσα, μαύρες σκέψεις με ξανακύκλωσαν.
Η κακή μου διάθεση,  αντέγραφε τον Μάρτη που φορούσε μάλλινη μπλούζα, έπιανε ψιλή
 κουβέντα  με φλύαρους βοριάδες και σκορπούσε όλο θράσος  χιονονιφάδες!




Μετά από σκέψη αποφάσισα, να μη σπαταλάω την ενέργειά μου σε θέματα
που δεν μπορώ και δεν έχω την δικαιοδοσία να διορθώσω ή να βελτιώσω.
Η αλήθεια είναι πως  το "θέμα",  το αντιμετώπισα με λίγη παραπάνω τρέλα στην
προσπάθεια μου να αμυνθώ...και να σου πω κάτι;  ΄Επιασε!

Οι μέρες περνούσαν με φοβισμένους ήλιους και μουτρωμένα σύννεφα...
Σιγά-σιγά έβρισκα τους ρυθμούς μου κι άρχισα να επιδίδομαι στα του σπιτιού,
αλλά και σε εκκρεμότητες που περίμεναν να τις πάρω από το χέρι και να τις οδηγήσω
στο σωστό μονοπάτι.
Ασχολήθηκα με τη φροντίδα του παιδιού, που ένιωθα πως είχα προδώσει τις
προηγούμενες  μέρες αλλά και με μικρές αλλαγές στο σπίτι για ανανέωση.









Οι μικρές πρωινές βόλτες  βοήθησαν να καθαρίζει το μυαλό κι η διάθεση να βρίσκεται
σε  ανοδική πορεία.
Περπατούσα κι άδειαζα...
Περπατούσα και κατάπινα γουλιά-γουλιά την άνοιξη...
...κι έκανα χώρο να΄ρθει να φωλιάσει μέσα μου.









Τις τελευταίες μέρες ο ήλιος δεν είναι ψεύτης κι η υγεία αλλά και η διάθεση μου
έχουν επανέλθει σε φυσιολογικά επίπεδα.
Βοηθάει κι ένα τραγουδάκι που μου  "κόλλησε" η μικρή και πιάνω τον εαυτό μου
να το σιγομουρμουρίζει συνέχεια...
Σου το αφιερώνω..


Φτιάχνουν απόψε με κουρέλια και σανίδια
έναν συνοικισμό αυτόνομο
Αυτοί που ψάχνουν για διαμάντια στα σκουπίδια
και στον υπόνομο

Κι εσύ που ψάχνεις το κουκί και το ρεβύθι
στο τέλμα αυτό που βυθιζόμαστε
Φτιάξε μαζί τους το δικό σου παραμύθι
γιατί χανόμαστε

Μες το δικό σου παραμύθι ξαναβρές το
το ξεχασμένο μονοπάτι σου
Και ξαναχάστο, ξαναβρές το, ξαναπές το
το τραγουδάκι σου...........




                                             Φτιάξε καρδιά μου το δικό σου παραμύθι





                                                                                                       " Πολλά φιλιά
                                                                                                            Αννιώ"