Τετάρτη 2 Μαρτίου 2016

Μπερδεμένες μέρες


Το στερνοπαίδι του χειμώνα , ο Φλεβάρης, φλέβισε κατά το δοκούν.

Ξημέρωνε με ήλιους, βράδιαζε με βροχές...

Πότε να χαίρεσαι για τις γοργοφτέρουγες μυγδαλιές κι άλλοτε να λυπάσαι για τα

σκορπισμένα ανθάκια τους. Μπερδεμένες μέρες.

΄Ετσι ήταν, ο Φλεβάρης μέσα μου. Μπερδεμένος. Κουβάρι.


Το θανατικό να ρέει άφθονα από τις οθόνες κι εγώ να παίρνω αγκαλιά τη λύπη και

να μαζεύομαι,....να μαζεύομαι,  ώσπου να γίνομαι κι εγώ, ένα κουβάρι λύπης..

Βελβεντό, Σιάτιστα, Χαλκιδική...

Οργή, Βία και Θάνατος γύρω μας.

Σε ποιο απύθμενο πηγάδι, κρύβεται τόσος θυμός?

Με πόση ευκολία ένας άνθρωπος γίνεται κτήνος? Μου λες?


Οι δημοσιογράφοι, ξερογλείφονταν.

Μετέδιδαν τα νέα προσπαθώντας να βρουν τον υπερθετικό βαθμό της λέξης "Τραγωδία".

Απέδιδαν τα μέγιστα στην περιγραφή τους έτσι ώστε ν΄ αφεθείς, να γίνεις έρμαιο του

ματωμένου ρεπορτάζ. Να παραλύσεις.

Στο επόμενο δελτίο, αφού τα νούμερα έδειχναν πως το "θέμα πουλάει", φορούσαν στις

εικόνες την κατάλληλη μουσική και πρόσθεταν ΚΕΦΑΛΑΙΑ γράμματα στους τίτλους.

Υποψήφια για Όσκαρ, τα ρεπορτάζ από τον τόπο του εγκλήματος!

Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΣΟΥ- ΤΑ ΝΟΥΜΕΡΑ ΤΗΛΕΘΕΑΣΗΣ ΜΟΥ!

Σεβασμός μηδέν  στις οικογένειες, τους φίλους, τους γείτονες, τους συμπολίτες...

΄Ολους τους συνέθλιψε, η μανία των media!


Θύμωσα...

Θύμωσα με όλο το δημοσιογραφικό σινάφι  που ξεδιάντροπα σήκωνε και τις πέτρες,

για να  έχει το "αποκλειστικό"!

΄Ενα ολοήμερο αστυνομικό δελτίο στους δέκτες μας, με δικηγόρους, εγκληματολόγους,

 ντετέκτιβ και ειδικούς αναλυτές...

Εξοργίστηκα με όλους αυτούς, που κοντόφθαλμα ξεδίπλωναν τις αναλύσεις τους,

 χωρίς να διακρίνουν την ουσία.

Χωρίς να βλέπουν πως,  ζωές αναποδογύρισαν και παιδιά μείναν ορφανά!


Κι έξω η άνοιξη να τιτιβίζει και να χτυπάει με το ράμφος της το τζάμι μου, μα που 

διάθεση να πάω να τη βρω... 

Γι΄ αυτό έλειψα τόσον καιρό από εδώ. Τι να σου δείξω? Τι να σου πω?

Με αλυσόδεσε η επικαιρότητα. Με γράπωσε η θλίψη. 


Μόλις πιάστηκαν οι ένοχοι κι "έπεσαν οι πωλήσεις του προϊόντος", οι κάμερες στράφηκαν

στους πρόσφυγες. Εκεί, θα έβρισκαν νέες "Τραγωδίες" να περιγράψουν...

Εκεί, θα είχαν σπαρταριστό, φρέσκο υλικό, να παραγεμίσουν τα δελτία τους.

Το κακό είναι, πως σ΄ αυτό το παιχνίδι μπήκαν κι οι πολίτες χωρίς τη δημοσιογραφική

ιδιότητα, που δίνει ΩΣ ΕΝΑ ΒΑΘΜΟ, άλλοθι στους παραπάνω...

Νέος αγώνας δρόμου με την ψηφιακή, το tablet, το κινητό ή ότι του βρίσκεται καθενός

στο χέρι, για να αποτυπώσει, τα δακρυσμένα μάτια της μάνας, την λιποθυμία της νεαρής,

τον πιτσιρίκο που περπατάει μόνος του στην Εθνική και φυσικά, σε κοντινά πλάνα,

τα χέρια, τα παπούτσια, τις μαντήλες...

Κι έπειτα, γρήγορα- γρήγορα, να προλάβουν, να δημοσιεύσουν, να πρωτοδείξουν

τα κατορθώματά τους, τα δυστυχισμένα "κλικ" τους, να αλλιεύσουν  likes, να γεμίσουν

τους τοίχους του Facebook  με ψηφιακή φιλευσπλαχνία, με δακρύβρεχτα σχόλια...



Ντρέπομαι... 

Πόσο περήφανος μπορεί να νιώθει κάποιος, που φορτώνει την μνήμη της κάμερας 

με δυστυχία?



ΑΦΗΣΤΕ ΤΟΥΣ ΗΣΥΧΟΥΣ!  ΜΗΝ ΤΟΥΣ ΕΝΟΧΛΕΙΤΕ!

΄Ολοι αυτοί οι άνθρωποι ξέφυγαν απ΄τις σφαίρες και τώρα εσείς τους πυροβολείται με τα

δικά σας βόλια! Τα άσφαιρα, δυστυχισμένα  "κλικ" σας!

Αν μπορείτε να τους βοηθήσετε με οποιονδήποτε τρόπο, κάντε το.

Δεν είναι απαραίτητο κάθε φορά που θα προσφέρετε κάτι, να βγάζετε selfies!

ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ Η ΣΥΜΠΟΝΟΙΑ!!



Κάθε φορά που πάω στη Λευκόβρυση, στους δικούς μας φιλοξενούμενους πρόσφυγες,

είμαι όσο διακριτική γίνεται. Μπαίνω στον χώρο, παραδίδω στους εθελοντές και φεύγω.

Θεωρώ πως θα τους προσβάλλω, αν καθίσω έστω για λίγο και παρατηρήσω γύρω μου.

Είναι συνάνθρωποί μας, δεν είναι παράσταση για το φιλοθεάμων κοινό!


Το κέντρο υποδοχής εδώ, στήθηκε μέσα σε  λίγες ώρες, από τη στιγμή που έγινε γνωστό

πως 30 παιδιά κοιμούνταν έξω στο κρύο, 25 χιλιόμετρα μακρυά από την πόλη.

Δεν χρειάστηκαν συμβούλια, διαβουλεύσεις, και παζάρια!

Ο Δήμος, η Περιφέρεια κι όλες οι Τοπικές Αρχές, έδρασαν άμεσα κι αξίζουν πολλά

μπράβο! Σε ελάχιστο χρόνο βρέθηκε ο χώρος, στήθηκε φαρμακείο, ιατρείο και δεκάδες

εθελοντές  έσπευσαν να βοηθήσουν.

Το ίδιο βράδυ, πήγαμε στο χώρο εκατοντάδες ανώνυμοι πολίτες και προσφέραμε ότι

μπορούσαμε.  Έτσι απλά! Απλά κι Ανθρώπινα!

Από την επόμενη μέρα, τα πράγματα οργανώθηκαν και δημοσιεύονταν λίστες για όλες

τις ανάγκες.

΄Ισως για όλα αυτά, να βγήκε το σύνθημα, "Κάντο όπως οι Κοζανίτες!"

Όλα έγιναν ταχύτατα,κι  αθόρυβα. Δίχως press conference και φανφάρες...

Πολλά πράγματα γύρω μας είναι απλά, αλλά έχουμε τη συνήθεια να τα κάνουμε

πολύπλοκα...

Υπάρχουν λύσεις  κι είναι εύκολες, αλλά τις κάνουμε δύσκολες..  (Ακούς Ευρώπη?)



Όταν άνοιξα το παράθυρο το πρωί μια ευωδιά από ανθισμένα ζουμπούλια, έφτασε στα 

ρουθούνια μου... 

Με καλεί η άνοιξη αλλά δεν θα πάω στο ραντεβού.

 Έχω ετοιμάσει μια λίστα με ψώνια και πρέπει να φροντίσω για την αγορά τους.

Αυγά, baking powder,  κακάο, αλεύρι και ταψάκια μιας χρήσεως.

Θα ψήσω κέικ αύριο και θα τα πάω στην Λευκόβρυση. 

Προχθές τους έφτιαξα τεμπελόπιτες κι όταν παρέδιδα στους εθελοντές, 

ένας πιτσιρίκος με είδε να τα κουβαλώ και μη γνωρίζοντας τι έχω μέσα στην κούτα, 

με πλησίασε και μου είπε... 

"Chips, please..." 

Να μην ξεχάσω, στη λίστα μου να προσθέσω chips...







                                                                                  H άνοιξη μπορεί να περιμένει...

                                                                                                "Αννιώ"



**Δεν πιστεύω, να περίμενες φωτογραφίες ...


**Καλό μήνα! Με λιγότερη δυστυχία...