Κυριακή 23 Ιουνίου 2013

"Στο νέο σπίτι..."

΄Ηταν αραχτή στα κεραμίδια ενός ερειπωμένου σπιτιού και λιάζονταν με μισόκλειστα μάτια.
Το τρίχωμά της είχε τα χρώματα της κανέλας και το βλέμμα της θύμιζε κεχριμπάρι. Με νωχελικές κινήσεις, κάπου-κάπου έγλειφε την μπροστινή πατούσα και περνούσε ένα γύρω τη μουσούδα της. ΄Επειτα έγερνε κι αφήνονταν στο χάδι του πρωινού ήλιου...Η Μαρίτσα μια λιγνή καχεκτική γάτα που κάποτε είχε τέσσερα πόδια, μα τώρα μετρούσε τρία.

- Νιάου...νιάου...κρύψε με  Μαρίτσα, κρύψε με...
- Καλώς τη Ρόζα, πως απ΄τα μέρη μου;
- Που να στα λέω...πήρα μεγάλη ταραχή...κάτι παλιόπαιδα με πετροβολούσαν...μεγάλο κυνηγητό σου    λέω..μέχρι να ξεφύγω είδα κι έπαθα!
- ΄Αραξε Ρόζα, εδώ δε σε φτάνουν ούτε τα παιδιά ούτε οι μεγάλοι. Δοκιμασμένο.
- Αχ,  Μαρίτσα να΄σαι καλά...να πάρω μια ανάσα και να μου πεις τα νέα σου. Χάθηκες βρε παιδί μου απ΄την πιάτσα, που τριγυρνάς; ΄Εχω δυο χρόνια να σε δω...
- Ρόζα ένα θα σου πω...άτιμο πράμα οι νταλίκες!
- Είχα μάθει πως είχες ένα ατύχημα, μα τι έγινε δεν το ξεπέρασες; Εμείς οι γάτες αυτά τα γιατρεύουμε μέχρι να πείς  "νιάου".

- Πόσα "νιάου" είπα απ΄τον πόνο μου, ούτε που μπορώ να λογαριάσω...Για μέρες καθόμουν γλείφοντας το ποδαράκι μου μπας και γιάνει, μα τελικά το΄χασα...Δε βλέπεις με τρία πόδια απόμεινα,
που να βρω τη δύναμη να σουλατσάρω όπως παλιά...
΄Εχω αράξει εδώ και να σου πω την αλήθεια, καθόλου δε με πειράζει. Μέσα στο έρημο σπίτι οι άνθρωποι έχουν αφήσει ένα παλιό στρώμα, που΄γινε το κρεβάτι μου και με κρατά ζεστή το χειμώνα. ΄Οσο για φαγητό, κοίτα ένα γύρω...όλων των ειδών τα πουλιά περνούν απ΄τη σκεπή και τα δέντρα της αυλής, από δεκαοχτούρες και σπουργίτια ως σταχτοκουρούνες και κοτσύφια.
 Στο μισογκρεμισμένο αυλόγυρο μπορείς να βρεις από ζουμερές σαύρες και τραγανά σκαθάρια ως τρυφερές ακριδούλες, παράπονο δεν έχω το δείπνο μου το εξασφαλίζω.

- ΄Ολα καλά βρε Μαρίτσα, μα να...δε σου λείπουν οι παρέες, οι βόλτες μας;
- Αν έλεγα "όχι" θα΄ταν ψέμα...μα προσαρμόστηκα κι είπα να ζήσω τα τελευταία μου χρόνια ήσυχα κι απλά. Εξάλλου είμαι σίγουρη πως διανύω την τελευταία, την έβδομη ζωή μου, ας τη χαρώ κι ας ξεκουραστώ...Παράπονο δεν έχω όλα τα΄ζησα, βόλτες, σκανταλιές, έρωτες, γεννητούρια, όλα!

-΄Ισως αν έκανες μια προσπάθεια, έστω κούτσα-κούτσα να πάμε στο κέντρο της πόλης..
΄Εχω βρει μια ψαροταβέρνα με καταπληκτικούς μεζέδες!
Κάθε βράδυ τα τραπέζια γεμίζουν από κόσμο, πηγαίνω που λες, κάνω τα ναζιάρικά μου, ρίχνω και τα γατίσια βλέμματά μου και οι άνθρωποι μου προσφέρουν φρέσκες ψαρολιχουδιές!
 Αφήνομαι στα χάδια των παιδιών μέχρι να χορτάσω κι έπειτα βγάζω ένα δυνατό "ΝΙΑΑΡΡ!" κι εξαφανίζομαι..΄Εχει πολύ πλάκα σου λέω, τους ξεγελώ κι αυτοί μαλώνουν τα παιδιά τους..."Της τράβηξες την ουρά, γι΄αυτό έφυγε η γατούλα! ΄Αλλη φορά να είσαι καλό παιδί..."
΄Ετσι που λες, έπειτα πηγαίνω στο πάρκο και βρίσκω την παρέα, λέμε τις ανθρώπινες ιστορίες και το τι γέλιο κάνουμε δε λέγετε...

- Ρόζα είσαι μικρή ακόμη κι όλα τα συνοδεύεις με χαχανητά...Αν είχες την εμπειρία μου θα΄ξερες πως δεν καταφέρνεις πάντα να ξεγελάς τους ανθρώπους, μα σε ξεγελούν κι αυτοί. Θα ξεχάσω που΄χασα το μάτι μου από κάτι πιτσιρίκια, κάπου εκεί στη δεύτερη ζωή μου θα΄τανε, ή που με κάνανε κουδούνι εξώπορτας;
- Υπερβάλλεις Μαρίτσα μου, πως σε κάνανε κουδούνι; Αυτά τα πράγματα δε γίνονται...λίγο νύχι βγάζεις και ξεμπερδεύεις!

- Γίνονται Ρόζα, γίνονται όταν δείχνεις εμπιστοσύνη στους ανθρώπους και ξεχνάς πως έχεις νύχια...
΄Ετσι κι εγώ, τα είχα αγαπήσει εκείνα τα παιδιά...φοιτητές ήτανε και μου΄διναν από κανένα κομμάτι πίτσα λίγα μακαρόνια, ότι τους περίσσευε. Τους εμπιστευόμουν και τους περίμενα κάθε βράδυ να φανούν μέχρι που με΄καναν κουδούνι! Με βάλανε σ΄ενα στενόμακρο κουτί που χώραγα ίσα-ίσα, είχαν ανοίξει μια τρύπα που΄βγαινε η ουρά μου, με κλείσανε και με κρεμάσανε δίπλα στην εξώπορτα!
Οι φίλοι και οι παρέες που τους επισκέπτονταν, τράβαγαν με δύναμη την ουρά μου "ΝΙΑΑΑΑΡ" ούρλιαζα εγώ κι εκείνοι άνοιγαν την πόρτα χασκογελώντας...Το τι τράβηξα δε λέγετε...μέχρι που μ΄έσωσε ο Βρασίδας, καλή του ώρα όπου κι αν είναι...

- Τι λες, βρε Μαρίτσα μου...Τσ, τσ, τσ...
Τώρα που΄πες, Βρασίδας, δεν τα΄μαθες; Τον χάσαμε, βεεέβαια πάνε τρεις μήνες τώρα...Ναι, ναι, τον παρέσυρε ένα μηχανάκι delivery..!
- Τι μου λες; Πω πω, πάει κι ο Βρασίδας...ούτε πέντε ζωές δεν είχε ζήσει...Νεότατος!
- Όπως τα λες Μαρίτσα μου...Μα, να σου πω, εγώ με τους ανθρώπους μια χαρά τα πάω...Πιστεύω είναι, που΄μαι πολύ όμορφη...Δε  βλέπουν συχνά στους δρόμους μια χιονάτη γάτα με το μπλε τ΄ουρανού στα μάτια της...΄Εχω την εντύπωση πως η όψη μου τους μαγνητίζει...ε, κάνω και τα νάζια μου, πουλάω παιδί μου, αρέσω!
- Σιγά και μη ξιπάζεσαι! ΄Ετσι όπως σκέφτεσαι θα μας ζητήσεις να κυκλοφορήσεις και CD!
Οι άνθρωποι είναι μυστήριο τρένο και που θα πέσεις, δεν ξέρεις! Πέρασα πολλές ζωές για να το μάθω κι έτσι αποφάσισα σε τούτη τη στερνή, την κουτσή ζωή μου να τους διαλέξω κι όχι να με διαλέξουν!

- Πως θα το καταφέρεις αυτό βρε Μαρίτσα; Θέλω να πω, ποιος θα΄θελε μια κουτσή γέρικη γάτα για συντροφιά;...Να με συγχωρείς κιόλας...
- Σε συγχωρώ. Σε συγχωρώ γιατί είσαι νέα κι άπειρη...Μα υπάρχουν κι άνθρωποι που βλέπουν την ομορφιά εκεί που δεν υπάρχει, πίστεψέ το!
Υπάρχουν άνθρωποι που΄ξέρουν ν΄αγαπούν, να προσφέρουν, να μοιράζονται χωρίς να δίνουν και τόσο σημασία στην όψη του άλλου! ΄Ολα τα παραπάνω αποτελούν το εισιτήριο για να προχωρήσω στο σχέδιο μου...
- Και ποιο είναι αυτό;
- Μην είσαι ανυπόμονη, θέλει χρόνο για να τα καταλάβεις όλα αυτά.Πρέπει να παρακολουθήσεις , να παραμονέψεις, να κρυφακούσεις...Πρέπει να τους δοκιμάσεις πριν σε δοκιμάσουν...το' παμε, τώρα εγώ διαλέγω!

- Ότι πεις! Και δε μου λες, έχεις κατά νου κάποια οικογένεια και τα λες όλα αυτά;
- Κοίτα εκεί, στην άκρη της σκεπής, εκεί που΄ναι η μεγάλη συκιά..
- Ναι, ναι βλέπω...
- Τα κλαδιά της φτάνουν κι ακουμπούν στο μπαλκόνι εκείνου του σπιτιού..
- ΄Οπως τα λες , μ΄ενα σάλτο έφτασες!
- Σ΄αυτό το σπίτι πάνε δέκα μέρες τώρα ήρθανε νέοι ενοικιαστές.Μια μαμά με την κόρη της...΄Ολες αυτές τις μέρες τελούν υπό στενή παρακολούθηση...Τα βράδια  σκαρφαλώνω κούτσα-κούτσα στη συκιά και μπορώ να παρακολουθώ τα πάντα...Βέβαια, δεν έχουν βάλει κουρτίνες ακόμη κι αυτό μ΄εξυπηρετεί....
- Για λέγε, για λέγε...

- Είναι που λες αυτή η μαμά, με την κόρη της κι απότι έχουν δείξει μέχρι τώρα , θα΄ναι καλή περίπτωση. Τη μαμά τη λένε Αννιώ, άκουσα που της μιλούσαν οι γειτόνισσες και της είπαν, " Τι καλά που δεν έφυγες...΄Ησουν τόσο τυχερή που βρέθηκε διαμέρισμα στην πολυκατοικία μας!"
- Δηλαδή;
- Τίποτα δεν καταλαβαίνεις βρε Ρόζα; Να, η Αννιώ έψαχνε γι΄άλλο σπίτι επειδή ο νοικοκύρης της το χρειαζότανε και βρέθηκε απρόσμενα διαμέρισμα στην ίδια πολυκατοικία που έμενε, απλά άλλαξε όροφο και προσανατολισμό...
- Αααα! τώρα κατάλαβα, εσωτερική μετακόμιση, δηλαδή! Και τι σκοπεύεις να κάνεις με την Αννιώ;
- Δεν είναι μόνο η Αννιώ, είναι και η κόρη της, μια χαρούμενη μικρούλα με μακριά χρυσά κοτσίδια...
Μόλις με είδε προχτές που΄χε βγει στο μπαλκόνι, χοροπηδούσε από χαρά...
"Μαμά, κοίτα εκεί, μια γατούλα...ψι ψι ψι...μαμά θέλω να΄χω κι εγώ γατούλα...σε παρακαλώ μαμά μπορώ;..." ΄Ετσι έλεγε και χοροπηδούσε γύρω απ΄την Αννιώ, εγώ άρπαξα την ευκαιρία και της χάρισα το πιο μελιστάλαχτο "νιάου" που διαθέτω...

-Και μετά τι έγινε;
- Το ίδιο μεσημέρι μου άφησαν στο κατώφλι, ζουμερά κοκαλάκια μπακαλιάρου και η μικρή έλεγε..."Μαμά, ίσως μας αφήσει να τη χαϊδέψουμε μια μέρα..."
 Ακούς Ρόζα; Μήτε το κουτσό πόδι την σταμάτησε μήτε η όψη μου που΄χει χάσει την ομορφιά της...
- Σωστά τα λες...Το γλέντησες με τον μπακαλιάρο Μαρίτσα, εε;
- Αμεεε! και τα καλύτερα έρχονται...Είμαι σίγουρη πως θα΄γίνουν όλα όπως τα΄χω σχεδιάσει και θα τα πάμε καλά με την Αννιώ...Ξέρεις φτιάχνει κι όμορφα  χειροποίητα μαξιλάρια για παιδιά...









...΄Εχω καλό προαίσθημα με την Αννιώ και σκέφτομαι να την υιοθετήσω...
- Εσύ θα την υιοθετήσεις Μαρίτσα μου για εκείνη;
- Εγώ θα την υιοθετήσω! Σου είπα, δε χαρίζομαι άλλο σε ανθρώπους, δεν ξοδεύομαι! Τώρα εγώ θα διαλέξω!
- Τι περιμένεις δηλαδή; Το παιχνίδι φαίνεται κερδισμένο...
- Μη βιάζεσαι Ρόζα...μια παρτίδα ήταν, μα έχει και συνέχεια. Η Αννιώ είναι αγχωμένη, θέλει να φτιάξει το σπιτικό της, να βολευτεί...τη βλέπω συνέχεια να κάνει λογαριασμούς και να παλεύει με αριθμούς στο μπλοκάκι της. ΄Οταν τακτοποιηθούν όλα αυτά θα περάσω στο "PLAN B".
-΄Ολα μελετημένα τα΄χεις Μαρίτσα...
- Μα τι γατόνι θα΄μουν διαφορετικά...
- Σου εύχομαι καλή επιτυχία Μαρίτσα, να πηγαίνω τώρα μεσημέριασε κι έχω ραντεβού με τον Φώντα...Σε ευχαριστώ για την φιλοξενία, θα περάσω να μάθω νεότερα...
- Καλές τσάρκες Ρόζα και δώσε χαιρετισμούς στην παρέα. Να περάσεις όποτε θέλεις...κι αν δε με βρεις εδώ, θα μαι απέναντι στης Αννιώς!


                                                                                                                           Πολλά φιλιά
                                                                                                                                Αννιώ

Υγ. Σας ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια, για τον καλό σας λόγο, για τις ευχές...που έπιασαν τόπο και δε χρειάστηκε ν΄αλλάξω γειτονιά...΄Αλλαξε μόνο η θέα, το τοπίο κι έχω μια" Μαρίτσα "  που με τριγυρίζει κι ώρες-ώρες νιώθω να με κατασκοπεύει...Την καλωσόρισα με ψαροκόκαλα, μα δεν έρχεται να τη χαϊδέψω...Δύσκολη περίπτωση η "Μαρίτσα"!