Πέμπτη 9 Απριλίου 2015

Mην αργείς...


 Μου τα πρόφτασαν χθες, τα παιδιά της γειτονιάς.

΄Ωρα 6 το απόγευμα και ήδη επέστρεφαν στα σπίτια τους.  Τουρτούριζαν από το κρύο,

πού τόπος για να παίξουν... ΄Ολα παγωμένα και υγρά...

Η μπάλα παραμάσχαλα, έδειχνε λυπημένη.


 Την είδανε, λέει, την είδανε!

΄Ηταν πεσμένη καταγής κι έκλαιγε.

Κοντά της, έστεκε ένας πελαργός και την παρηγορούσε.




Την πλησίασαν, της μίλησαν, μα εκείνη δεν αποκρίθηκε. Μόνο έκλαιγε...

΄Εκλαιγε και βαστούσε το ματωμένο της γόνατο.

Στα χρυσά μαλλιά, είχε πλέξει κοτσιδάκια με γαλάζιες πεταλούδες...

Και στο μακρύ, αέρινο φόρεμα,  είχε κεντήσει ανθάκια πασχαλιάς...

΄Εναν ολόκληρο χρόνο, το κένταγε...

΄Εναν ολόκληρο χρόνο το στόλιζε με  κεντίδια, για να το φορέσει σαν έρθει η ώρα...

Τώρα έδειχνε θλιβερό, βρώμικο και σκισμένο....

Κάθε που έριχνε το βλέμμα  στο φουστάνι της, το κλάμα γινόταν σπαραγμός....


"Θα γίνει καλά και θα΄ρθει!", έτσι μου΄παν, μ΄ ένα στόμα τα παιδιά.

"Θα γιάνει το γόνατο και θ΄αρχίσει πάλι να περπατά...

Θα περάσει από τις κοιλάδες, τα χωράφια, τις αυλές...

Θα τρέχει  και θα σκορπάει γέννες, χρώματα κι ευωδιές...

Θα γίνει καλά και θα΄ρθει!

Μόνο, να γιάνει το γόνατο..."


                                                            ΄Ανοιξή μου, αργείς;

                                                                                                       





















 


                                                                               Καλή Ανάσταση και Καλό Πάσχα

                                                                                                 "Αννιώ"