Η αποκριά ήταν στο αποκορύφωμά της και όλη η πόλη ζούσε σε τρελούς ρυθμούς. Η Τζένη από μέρες με είχε ζαλίσει για την έξοδο της Παρασκευής, "θα μαζευτούμε όλοι οι παλιοί συμμαθητές... θα μασκαρευτούμε και θα βγούμε όπως παλιά!", έλεγε ενθουσιασμένη.

  Για να είμαι πιο συγκεκριμένη η Τζένη μού 'στειλε 8 sms, 5 emails και μου τηλεφώνησε συνολικά 12 φορές για να μην αλλάξω γνώμη και να συμμετάσχω στην μεγάλη έξοδο. "Έχω πείσει την Κατερίνα και την Αλεξάνδρα, θά 'ρθει και ο Βαγγέλης με τον Σάββα... έτσι όπως τα υπολογίζω θά 'μαστε γύρω στα 15 άτομα. Έλα θα είναι super, κανόνισε με την γιαγιά για baby - sitting. Τί θα ντυθείς;.... Ίσως δούμε και τον Θανάση...".

 Ο Θανάσης! Μεγάλο κεφάλαιο στη ζωή της Τζένης τα τελευταία χρόνια. Πότε είναι μαζί σαν ερωτευμένα μαϊμουδάκια και πότε είναι οι χειρότεροι εχθροί. Μια σχέση που την έχω συνηθίσει έτσι αλλά αυτή τη φορά από ότι μου είπε τα πράγματα είναι σοβαρά. Ήταν σοβαρά χωρισμένοι τον τελευταίο μήνα. Συνήθως οι χωρισμοί τους διαρκούσαν από ώρες ως εβδομάδα το πολύ, ανάλογα με την αιτία. Θυμάμαι που είχαν χωρίσει για 4 ολόκληρες ώρες γιατί ο Θανάσης δεν ήθελε να το αλλάξει σε Θάνος, που είναι πιο trendy και δένει καλύτερα με το "Τζένη" που έχει ευρωπαϊκό αέρα, άσχετα αν βγήκε από το Πολυξένη...

Από τα πολλά παρακάλια πήρα την απόφαση και προγραμμάτισα τα πάντα.

       Baby - sitting ..... check!

       Αποκριάτικη στολή ..... check!

       Παραγγελίες - αποστολές ..... check!

  Η μεγάλη νύχτα έφτασε και όλη η παρέα βρεθήκαμε σε ένα κουτουκάκι που ήταν στέκι από τα παλιά. Πέρασε λίγη ώρα με γέλια και κοροϊδευτικά σχόλια για τη στολή του καθενός.... (την μεγαλύτερη επιτυχία την είχε ο Σάββας ως ντουζιέρα!), επίσης την παρέα αποτελούσαν ένας λαγός, ένα καρότο, ο Οβελίξ, ο Παντελής Παντελίδης, ένας μάγειρας, μια αρκούδα, μια καμαριέρα, μια κότα (εγώ), ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο, ο Elvis, η Yoko Ono, ο Σουλεϊμάν, η Τζεμιλέ και μια χήρα (Τζένη). Στο στέκι ακούσαμε όλα τα παραδοσιακά με hit το "Μήλο μου κόκκινο" και αφού σαβουρώσαμε 6 κιλά παϊδάκια και ήπιαμε μισό βαρέλι ρετσίνα, άρχισαν οι ιστορίες που ξεκινούν με το "θυμάσαι τότε...". 

Γελάσαμε πολύ, τραγουδήσαμε, χορέψαμε και ξεκινήσαμε για τα μπαράκια.

  Πρώτη στάση ένα μπαράκι γεμάτο φοιτητόκοσμο, πολλή φασαρία, χοροπηδηχτά, σπρωξίματα και στενούρα αλλά προσαρμοστήκαμε και γίναμε ένα με το πολύχρωμο τσούρμο. Η Τζένη είχε ως προέκταση του χεριού της το κινητό, που όλο τού 'ριχνε ματιές και γενικώς ήταν θλιμμένη... μέχρι που ήπιε. Όλο το Βόσπορο και λίγο από Κασπία. Άρχισε να χορεύει ισορροπώντας στα 18ποντα (Πιο έρωτας πεθαίνεις), τέντωνε το λαιμό της και κοιτούσε γύρω μπας και δει τον Θανάση. 

  Μετά από ώρα κατευθυνθήκαμε σε ένα club. Ήταν φίσκα από κόσμο αλλά ο Σάββας γνώριζε τον "θυρωρό" και μας εξασφάλισε 2 stand να βολευτούμε. Στο club κυριαρχούσαν οι δισύλλαβοι Sakis, Demi, Nino και κάποιοι άλλοι που σιγά να μην θυμάμαι τώρα... θυμάμαι όμως την Τζένη να έχει ανέβει στην μπάρα και να κουνιέται με το τραγούδι "Τυραννιέμαι..." θυμάμαι τον Σάββα να χορεύει harlem shake, θυμάμαι εμένα να χορεύω το πουλάκι τσίου (και μη χειρότερα), αυτά θυμάμαι γιατί κάπου εκεί χάθηκε η μπάλα και ο Σάββας που ακόμα τον ψάχνουμε.

  Όλα αυτά που ακολούθησαν τα θυμάμαι σαν να τα φύτεψε κάποιος στον εγκέφαλό μου, με χρονική σειρά μεν, ενδιάμεσα BLACK OUT δε. Το πως βρεθήκαμε στα μπουζούκια, δεν θυμάμαι να σας το περιγράψω. Θυμάμαι την τοπική φίρμα να φοράει ολόσωμο γκλαμουράτο μαγιό και να τραγουδάει το "Να μην μου γράφεις σ' αγαπώ γιατί θυμώνω, γιατί που λείπεις και από μέσα μου βουρκώνω..." και την Τζένη δίπλα να την πλαισιώνει ως μπαλέτο.

BLACK OUT

Θυμάμαι επίσης την Τζένη νά 'χει ανέβει στην πίστα και νά 'χει αρπάξει το μικρόφωνο από την "επίδοξη φιναλίστ" και να τραγουδά "φωτιά με φωτιά χικ!..."

BLACK OUT

Θυμάμαι την λουλουδού να μας λούζει μα γαρύφαλλα και να μας δείχνει στο βάθος του μαγαζιού τον τύπο που μας τα προσφέρει... ο Θανάσης.

BLACK OUT

Θυμάμαι τον Θανάση να χορεύει "κι αν με βρεις τα χαράματα εδώ, πες μου σε παρακαλώ..." καρφώνοντας με το βλέμμα την Τζένη.

BLACK OUT

Θυμάμαι τον Θανάση να πρωτοστατεί στο σουξεδάτο συρτό "Δεν σου κάνω τον άγιο, αχχχ αμάρτησα"

BLACK OUT

Θυμάμαι την Τζένη να ανεβαίνει στο τραπέζι και να προσγειώνεται απότομα, το πόδι να γίνεται τούμπανο και η γόβα να έχει σφηνώσει.

BLACK OUT

Στο νοσοκομείο θυμάμαι τον Βαγγέλη να κοιμάται σε ένα φορείο και τη φωνή της Τζένης να βγαίνει από τα επείγοντα "φταις που όλα τέλειωσαν εδώ... χικ... εσύ για όλα φταις"

BLACK OUT

  Θυμάμαι να σκεπάζω την Τζένη στο κρεβάτι μου, να ξαπλώνω δίπλα της και να βυθίζομαι σε έναν πηχτό μαύρο ύπνο. Στιγμές μετά, ενώ ήταν ώρες, άκουσα ένα κουδούνισμα και δεν ήταν μέσα στο κεφάλι μου, εκεί ηχούσαν σειρήνες πολέμου.... ΙιΙιιΟοοΥυυ ΙιΙιιΟοοΥυυ... σηκώθηκα και κατευθύνθηκα στην πόρτα, έριξα και ένα σκούντημα στην Τζένη που ροχάλιζε σαν αρκούδα σε χειμερία και όπως πήγαινα να ανοίξω, έφαγα μια σάρα που ήταν όλη δικιά μου! Γυρίζοντας το κεφάλι να δω που στο καλό σκόνταψα, είδα τον Θανάση που είχε διανυκτερεύσει στρωματσάδα στο χολ, αγωνιώντας για την αγαπημένη του. Μόλις τον είδα μου 'ρθε να του τραγουδήσω "που 'σαι Θανάση; που 'σαι Θανάση;" αλλά το κουδούνι συνέχιζε δαιμονισμένα και δεν έβγαλα μιλιά.

  Όταν άνοιξα την πόρτα τα είδα όλα! Ένα παλικάρι σαν τα κρύα τα νερά μου χαμογελούσε και μου είπε "έχετε δέμα". Έχω την εντύπωση πως γέρνοντας το κεφάλι στο κούφωμα της πόρτας τραγούδησα "αυτό το αγόρι, με τα μάτια τα μελιά, βόηθα το θέ μου νά ναι καλά" και πίσω του σαν να είδα 3 ναύτες να χορεύουν, αλλά δεν είμαι και σίγουρη... Πήρα το δέμα, το ακούμπησα στο τραπέζι, κοιμήθηκα ένα 8ωρο και αφού ήπια 3 ασπιρίνες και 2 κούπες καφέ, το άνοιξα. Ένα όμορφο ροζουλί βραβείο από την  Ίνα και μου ζητάει να το χαρίσω σε 5 ακόμη.

1. http://giagiakassiani.blogspot.gr/
2. http://mandmhandmadestories.blogspot.gr/
3. http://handmadebluedreams.blogspot.gr/
4. http://hnmcreations.blogspot.gr/
5. http://sundayspoon.blogspot.gr/

Να το χαίρεστε!!!

Αννιώ                            

Υ.Γ.1  Αν κάποια φίλη γνωρίζει προσωπικά τον κύριο Μπαλαντάιν, ας επέμβει κι ας του πει πως δεν ενδιαφέρομαι για χορηγία στο blog.

Υ.Γ. 2 Είδε κανείς τον Σάββα;

                        

''Η προσφορά είναι χαρά που δε γερνά ποτέ''

Καλημέρα  Καλημέρα,
τις τελευταίες μέρες είχα αρκετή δουλίτσα. Ετοίμαζα μαξιλάρια για να τα προσφέρω στο φιλανθρωπικό παζάρι που θα γίνει από τις 15 έως 20 Απρίλη στην Πτολεμαΐδα.
Σε μια μεγάλη αίθουσα, θα φιλοξενηθούν πολλά χειροτεχνήματα με στόχο να πουληθούν και να συγκεντρωθούν χρήματα για το κοινωνικό παντοπωλείο της πόλης. Όσοι δε το έχετε πάρει είδηση και θέλετε να συμμετέχετε μπορείτε να ενημερωθείτε από ΕΔΩ.
Στα μηνύματα σας θα σας υποδεχθεί η Μαρία, ένας άγγελος που βρίσκεται εδώ στη γη, ανάμεσα μας.

Όταν έφτιαχνα τα μαξιλάρια, στη σκέψη μου είχα τα παιδιά, που είναι και οι τελικοί αποδέκτες. Σκεφτόμουν αυτή τη βαθιά επιθυμία που έχουν για γνώση, την αγάπη τους στα ζώα και την απέραντη χαρά που δείχνουν όταν αντικρύζουν χρώματα!
Με αυτές τις σκέψεις λοιπόν, έφτιαξα τα χαρούμενα μαξιλάρια του bazaar και τα προσφέρω με μία ευχή...

Εύχομαι να πουληθούν μαζί με όλα τ' άλλα που θα συγκεντρωθούν και να σκορπίσουν χαμόγελα, σε κάποιους ανθρώπους που είναι στα όρια της απελπισίας.

Πριν σας αφήσω και μιας και μιλάω για προσφορές, να σας θυμήσω μία μεγάλη προσπάθεια που γίνεται για να συγκεντρωθούν διάφορα προϊόντα με προορισμό τις γυναικείες φυλακές Θήβας.
Συντονίστρια είναι η Αντιγόνη και πληροφορίες για συμμετοχή, μπορείτε να βρείτε Εδώ.

Σας χαιρετώ με την επιθυμία να πάρετε μέρος όπου μπορείτε, με τις δυνάμεις που διαθέτει ο καθένας.
Οι καιροί είναι δύσκολοι για όλους, ας το δούμε σαν ''ευκαιρία'' να κάνουμε κάτι αληθινά ανθρώπινο, αποφασίζοντας να βοηθήσουμε.

''Αννιώ''

Το κόκκινο φουστάνι

Ένα παράξενο όνειρο είδα χθες βράδυ...

''Φορούσα λέει ένα μακρύ κόκκινο φουστάνι και βάδιζα σ' ένα δρόμο που οδηγούσε σ' ένα παλιό αρχοντικό. Το κτίριο ήταν φωτισμένο και από τα μεγάλα παράθυρα διέκρινα φιγούρες ανθρώπων που οι ομιλίες και τα γέλια τους έφταναν ως έξω. Πλησίασα, η πόρτα ήταν ανοικτή, παντού υπήρχαν βάζα που φιλοξενούσαν μεγάλες αγκαλιές λουλουδιών και άφηναν ένα διακριτικό άρωμα στο χώρο. Προχωρώντας βρέθηκα σε μία μεγάλη αίθουσα. Κοντοστάθηκα, ένα μεγάλο τραπέζι βρίσκονταν εκεί, αριστοκρατικά φροντισμένο, με προρσελάνινες πιατέλες που 'χαν του κόσμου τα εδέσματα, ασημένια κηροπήγια και κρυστάλλινα ποτήρια που λαμπήριζαν στο φως των κεριών.
Σέρνοντας το κόκκινο φουστάνι πλησίασα πιο κοντά και αναγνώρισα την χαρούμενη παρέα που κάθονταν εκεί.
Στη μία άκρη του ήταν η Ίνα που μοιράζονταν ένα παγωτό με το φραουλοκόριτσο της, ενώ μιλούσε με την Κική. Δίπλα ακριβώς κάθονταν  η Λίτσα και έδινε μία συνταγή για κουλουράκια στην Κατερίνα που είχε αγκαλιά την Ισμήνη και άκουγε προσεκτικά σημειώνοντας τα υλικά.
Πιο πέρα διέκρινα την Χρυσούλα που κουβέντιαζε με τη Σοφία και τη Θεανώ. Δεξιά τους κάθονταν
η Μαριάννα με την Dimi και αντάλλασαν απόψεις για τις τεχνικές Decoupage, ενώ η Γεωργία τις παρακολουθούσε χαϊδεύοντας τη Maya που μόλις με πήρε είδηση, έτρεξε να με υποδεχτεί...
''Τι ωραία παρέα'' κατάφερα να ξεστομίσω και ντριιιιιινννν χτύπησε το ξυπνητήρι!!!!

Σηκώθηκα με καλή διάθεση και μισονυσταγμένα ένα τραγουδι ήρθε σαν καλημέρα στα χείλη μου:

''Βάλε το κόκκινο φουστάνι ,
εκείνο που σε κάνει
να μοιάζεις πυρκαγιά..''

Πίνοντας τον καφέ μου μες στη σιγαλιά του πρωϊνού έκανα προσπάθειες να δώσω ερμηνεία στ΄ονειρο. "Το κόκκινο είναι γρήγορο...-ελπίζω για καλό-...όσο για την χαρούμενη παρέα,μάλλον περνάω πολλές ώρες σερφάροντας..."  Η διάθεση μου δεν άλλαξε και συνέχισα να σιγοτραγουδώ...
" Βάλε το κόκκινο φουστάνι..."

Επηρεασμένη από το όνειρο στις παραγγελίες έβαλα κόκκινες πινελιές....

Το ίδιο απόγευμα το όνειρο βγήκε αληθινό. Η Αλεξάνδρα μου χάρισε ένα βραβείο και της στέλνω ένα μεγάλο ευχαριστώ.

Οι όροι είναι συγκεκριμένοι, πρέπει να απαντήσω σε τέσσερις ερωτήσεις και να το χαρίσω σε δέκα ακόμα άτομα.

Ποια blogs επισκέπτεσαι συνήθως; 

Περνάω μια βόλτα οπωσδήποτε από τα blogs που είμαι follower αλλά κι άλλα πολλά που πέφτουν στο δρόμο μου ή που με εξιτάρουν με τα θέματα τους. Δεν είμαι κολλημένη μόνο σε craft blogs, είμαι ανοικτή σε πολλά θέματα από δημοσιογραφικά, εκπαιδευτικά ως χιουμοριστικά

Γιατί δημιούργησες το blog σου;

Υπήρχε μία πελώρια επιθυμία από συγγενείς, φίλους και πελάτες  να φτιάξω μία ηλεκτρονική αποθήκη των δημιουργιών μου, έτσι ώστε όσοι βρίσκονται μακρυά μου να μπορούν να βλέπουν και να διαλέγουν θέματα για τα χαρούμενα μαξιλάρια μου. Δε συμπαθώ το facebook και δεν ήθελα να βρίσκομαι εκεί.
Θεωρώ πως ο κόσμος των Blogs διαθέτει μία άλλη ωριμότητα και έτσι βρήκα τον τόπο μου. Όπως είναι γνωστό βέβαια οι Blogers είναι αυτοαναφερόμενα όντα, οπότε θα μοιράζομαι και άλλου είδους ιστορίες πραγματικές ή φανταστικές...ποιος ξέρει; Εξάλου εμείς οι άνθρωποι κάνουμε διάφορα πράγματα για να εντυπωσιάσουμε

Ποια είναι τα αγαπημένα σου θέματα; 

Πέρα από οτιδήποτε ''χειροποιήτο'', ότι έχει να κάνει με παιδιά είναι αυτό που με ιντριγκάρει και το ακολουθώ. Μπορεί να είναι μία κατασκευή, ένα εκπαιδευτικό ζήτημα, ένα πάρτυ ή μία συμπεριφορική ανάλυση. Οτιδήποτε..!!

Ποια λέξη χρησιμοποιείς πάντα στο blog;

Το Blog μου είναι νεογέννητο και δεν έχει αφήσει ακόμα τα χνάρια του στο χρόνο για να το χαρακτηρίζει κάποια λέξη, ίσως στο μέλλον...


**Φυσικά δε χρειάζεται να σας πω που θα χαρίσω το βραβείο..Θα το καταλάβατε..Ήταν όλες εκεί, στο όνειρο μου και το στέλνω μαζί με μια αγκαλιά και ένα κατακόκκινο φιλί σαν το φουστάνι μου...

Αννιώ