Αρζεντιέρα

Ξημέρωμα Σαββάτου θα βρίσκομαι στο λιμάνι του Πειραιά.

Θα κρατώ από το χέρι την μικρή μου και θα περιμένουμε να τραβήξουν τις αλυσίδες

για να μπούμε στο βαπόρι. Μέρες τώρα  ζωγραφίζει ακρογιαλιές,  λαχταράει να

ταξιδέψει και να γνωρίσει το νησί που μεγάλωσε ο παππούς. Τον ακούει τόσα χρόνια να

της λέει ιστορίες για τον τόπο του και φτιάχνει εικόνες απ΄την κάθε λέξη, τον κάθε

αναστεναγμό του...

΄Ηρθε επιτέλους ο καιρός, να ζωντανέψουν οι ζωγραφιές της...

΄Επειτα από αυτό το ταξίδι είμαι σίγουρη πως θα διαλέγει προσεκτικά τα χρώματα...

Γαλάζιο,  χρυσό, λευκό, πικρό πράσινο της ελιάς, της φραγκοσυκιάς...


Στη βαλίτσα  τ΄ απαραίτητα ρούχα, σανδάλια, καπέλα, βιβλία και σταυρόλεξα...

Στο μικρό σπίτι του παππού, δεν υπάρχει τηλεόραση και ίντερνετ.

Οι ώρες θα γεμίζουν με θάλασσα, ήλιους κι αστέρια...

Χιλιάδες αστέρια που ξεπροβάλλουν κάθε νύχτα στον ουρανό και αντανακλούν το φως

στις λευκές ταράτσες των σπιτιών.

Οι ώρες θα γεμίζουν με τις ιστορίες και τα πειράγματα του θείου Θοδωρή...

Οι ώρες θα γεμίζουν με ανταμώματα.

Δυο κομμάτια λαδένια, λίγες ελιές, ούζο κι η παρέα  θα σμίξει με βιολί και με λαούτο,

θα γελάει κι όλο θα μεγαλώνει...


Ανυπομονώ...

Δώδεκα χρόνια έχω να κατέβω  στο νησί.

Αρζεντιέρα,  σου΄ρχομαι...

                                         

Κίμωλο Παράδεισό μου
σ΄εχω πάντα στο μυαλό μου..

                                                             

                                                                                                                     ΄Αννιώ