Ζητείται χρόνος

Για να σου πω τη μαύρη αλήθεια μου, διαφωνώ!

Διαφωνώ κι ενίσταμαι...

Δεν μπορεί, μέσα σ΄ όλες τις Παγκόσμιες Ημέρες που γιορτάζουμε τον Σεπτέμβρη,

να μην υπάρχει μια θέση για την Παγκόσμια Ημέρα Συντονισμού.

Ολόκληρος Σεπτέμβρης!

Τριάντα ημέρες νααα, με το συμπάθειο,δεν βρέθηκε μία, για να την  δοξάζουμε

στ΄ όνομα του Συντονισμού?

Πως σκαρφίστηκαν δηλαδή, να φτιάξουν Παγκόσμια Ημέρα κατά της λύσσας, ή για τη

Διατήρηση της Στιβάδας του Όζοντος κι άφησαν απ΄έξω τον Συντονισμό, σ΄ έναν μήνα

που είναι γεμάτος με ξεκινήματα κι αλλαγές?


Φαντάσου τι ωραία που θα ήταν...

Θα κηρύσσονταν καθολική αργία... Θα πραγματοποιούνταν Πανελλαδικοί Εορτασμοί...

Οι τοπικοί άρχοντες θα μοίραζαν ξυπνητήρια...

Τα πιτσιρίκια θ΄ αντιλαμβάνονταν, (λέμε τώρα..) πως το καλοκαίρι τέλειωσε...

Οι γονείς  ψύχραιμοι, θα προγραμμάτιζαν το χειμώνα ...

Που τέτοια τύχη όμως..


Αντί για όλα αυτά, τ΄ απίθανα κι ουτοπικά, ο Σεπτέμβρης μου σέρβιρε μεγάλη μερίδα,

πασπαλισμένη με μπαχάρια της Προστακτικής!

Ξεκίνημα με πλήρες ωράριο στη δουλειά..

(Συντονίσου! Συγκεντρώσου!...)

Αρχή του νέου σχολικού έτους..

(Βάλε ξυπνητήρι! Αγόρασε τα σχολικά! Τις φόρμες, τα παπούτσια...)

Αλλαγή εποχής...

(Μάζεψε τα καλοκαιρινά! Βγάλε τα χειμωνιάτικα! Πλύνε! Δίπλωσε! Σιδέρωσε!

Χάρισε! Αποθήκευσε! Κάνε γενική στο σπίτι! Στρώσε τα χαλιά, ξεκίνησαν οι ψύχρες...)

Κι εκεί, που πήγαμε να μπούμε σε μια σειρά με το πρόγραμμα του σχολείου και του

φροντιστηρίου, να΄σου οι εκλογές... Τετραήμερο για τα πιτσιρίκια!

Ο Αποσυντονισμός στο μεγαλείο του!!


Την τελευταία εβδομάδα του Σεπτέμβρη έψαχνα για  "χρόνο"...

Κοίταξα σ΄όλες τις τσάντες, έψαξα τις τσέπες μου, μπας και παράπεσε κανένα κέρμα,

αλλά δεν βρήκα τίποτα..

Ήθελα να σου δώσω το στίγμα μου, να σου πω "ένα γεια" βρε αδερφέ, αλλά ως και τα

τελευταία μου ψιλά, τα είχα ξοδέψει...

Βλέπεις, ήταν και η βάφτιση της ανιψούδας μου.

Κι είχα, την απόλυτη επιμέλεια στην πρώτη της γιορτή!

Κορδέλες, υφάσματα, κόλλες, χάντρες, τέμπερες, τσόχες, γάζες, κουφέτα, τούλια,

οργάντζες, καρτολίνα, καλάθια, μπουκαλάκια, αυτοκόλλητα, ευχολόγιο, λικέρ, ρακόμελο,

και δεκααααάδες πεταλούδες πέρασαν από τα χέρια μου, για να στολίσω την ξεχωριστή

μέρα της...

Με τούτα και με΄κείνα, ήρθε  Οκτώβρης.

Γύρω μου, εικόνες αρχής φθινοπώρου.

Αγαπημένος μήνας...

Τα γενέθλιά μου φέτος, έπεσαν Τετάρτη.

Μια συνηθισμένη μέρα, καθημερινής τρεχάλας κι αν δεν μου το υπενθύμιζε ο Googlis

με τα γιορτινά εικονίδια του, θα το είχα ξεχάσει...

΄Οπως, τα ξέχασαν και κάποιοι άλλοι και δεν μου ευχήθηκαν...

Αλλά δεν πειράζει, τους καταλαβαίνω.

Οι ευθύνες, οι υποχρεώσεις κι ο αγώνας της καθημερινότητας, γίνονται μανδύας που

σκεπάζουν τη μνήμη.


44 Οκτώβρηδες μετράω φέτος. Περπατώ για τους 45...!




                                                                                                     
                                                                                                           "Αννιώ"